- χρῆσις
- χρῆσις, εως, ἡ (χράομαι; since Pindar and Democritus 282; ins, pap, LXX)① the state of being used, use, usage (TestNapht 2:4; EpArist 143; Philo, Op. M. 42; Jos., Ant. 4, 199, C. Ap. 2, 213; Ar.; Ath., R. 12 p. 61, 6 al.) Dg 2:2; 4:2; PtK 2 p. 14, 13; 15. οὐ κατὰ χρῆσιν, ἀλλὰ φύσιν not by usage or habit, but by nature ITr 1:1.② the state of being useful, usefulness 1 Cl 37:4. τὴν χρῆσιν ἀπώλεσεν (the honey) has lost its usefulness Hm 5, 1, 5.③ state of intimate involvement w. a pers., relations, function, esp. of sexual intercourse (X., Symp. 8, 28; Pla., Leg. 8, 841a; Isocr. 19, 11; Ps.-Lucian, Am. 25 παιδική; Plut., Mor. 905b ὀρέξεις παρὰ τὰς χρήσεις; POxy 272, 12 al.) ἡ φυσικὴ χρῆσις Ro 1:26; w. objective gen. τῆς θηλείας vs. 27.—DELG s.v. χρης-4. Frisk s.v. χρή. M-M. DNP II 1151. Sv.
Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία. 2015.